Vandaag kwam Suzan bij Kiki en mij op stage.
Mijn eerste les was een brugklas. De planning: canon (doepdoepdoepdoepdoebiedoewee) en Isn't she lovely aanleren. De canon was bij wijze van inzingen. Een stukje in de canon was nogal hoog. (Kiki loste dit in haar les op, door de kinderen door hun knieen te laten gaan. Dit paste eigenlijk superleuk in het liedje en het hielp! ) De les ging qua orde houden wel goed. Omdat ik dat erg belangrijk vind om te leren, richt ik me daar ook voornamelijk op. Maar eigenlijk had ik muzikaal gezien niet zo duidelijk bedacht wat ik nou eigenlijk wou bereiken. Ik had wel bedacht dat ik in mijn begeleiding wilde toepassen wat ik had geleerd met pianoles (dat pentatonische loopje in Isn't she lovely en het ritme wat Jeroen me erbij had geleerd). Het loopje ging leuk, maar het ritme was naar mijn mening een beetje te druk als begeleiding. Toen ik het even stiekem probeerde, hoorde ik meteen dat het verwarrend was voor de klas. Geen succes dus..
Suzan had haar Ipod met recorder bij zich, dus namen we tegen het einde van de les het lied op.
De klas vond dat best spannend en was beter geconcentreerd. Er waren ook wat groepjes meiden die wel een stukje solo wilden zingen, hartstikke leuk!
De laatste les deden Kiki en ik samen. We deden de canon, bodypercussie en Isn't she lovely (toen we tijd over bleken te hebben). We merken dat de bodypercussie best goed aanslaat in deze klas en het gaat ook best goed. Het zingen vonden ze minder leuk. Twee meisjes in de klas schenen goed te kunnen zingen en werden door de klas aangemoedigd om solo te zingen toen wij dat aanboden. Ze durfden uiteindelijk wel en we maakten er een mooie afwisseling tussen solo en klas van. De canon viel niet zo goed. Ze hielden helemaal geen toon en moduleerden de hele tijd. Het resultaat was dan ook een beetje suf.
Tot slot nog een goede les die we van Suzan leerden vandaag: Probeer de les eens wat ontspannen te beginnen (een praatje hier en daar, luchtige opmerkingen.. ). Op de een of andere manier dachten Kiki en ik dat het normaal was om vanaf de eerste minuut gelijk de volle concentratie van de klas te verwachten. De kinderen zaten net op hun stoel en gelijk was het 'ja, we gaan beginnen, pak je werkboek maar op bladzijde 41!'. Weer wat geleerd :D
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten